łojotok

Nieśmiertelny olejek, czyli o olejku cedrowym…

True Cedar
Photo credit: born1945 via Foter.com / CC BY

Cedr atlaski – pozyskuje się z jego drewna na drodze destylacji z parą wodną olejek eteryczny. Głównymi składnikami olejku eterycznego są związki z grupy seskwiterpenów (α-, β- i γ-himachalen, kadinen, cedren, cedrenol, cedrol, borneol, terpinen, pinen). Posiada właściwości antyseptyczne, rozkurczowe na drogi oddechowe oraz zwiększa wydzielanie śluzu. Pobudza wydzielanie soków trawiennych, pobudza apetyt, działa moczopędnie. W użyciu zewnętrznym przyspiesza gojenie zmian skórnych, wspomaga leczenie trądziku, egzemy, łupieżu i łojotoku. W przypadku nacierań rozgrzewa i przynosi ulgę w bólach reumatycznych i nerwobólach. Jest także repelentem – odstrasza owady.

Zastosowanie w lecznictwie: Oliwka na bóle reumatyczne:  3 łyżki oleju z czarnuszki, 5 kropli olejku cedrowego. Wymieszać. Wcierać w bolące miejsca (bóle stawów, mięśni, nerwobóle)

Maść lekko rozgrzewająca: 20g dowolnej maści natłuszczającej (z alantoiną lub z olejem lnianym), 5 kropli olejku cedrowego, 5 kropli olejku lawendowego. Olejki wkręcić w maść, stosować 2 razy dziennie.

Kominek aromaterapeutyczny: umieścić 1-2 krople olejku cedrowego, można połączyć go z olejkami takimi jak: cytrynowym czy jałowcowym. Wspomaga inhalację, oczyszcza drogi oddechowe podczas infekcji.

Nie zaleca się stosować w ciąży, u dzieci i w dużych stężeniach. Zwykle powinno się wykonać test skórny przed użyciem na większą powierzchnię skóry.

Zastosowanie w kuchni:  Grecy drzewo cedrowe stosują do wędzenia ryb. Przed użyciem cedrową deskę należy moczyć w wodzie przez godzinę a następnie rozgrzać na grillu do momentu, aż zacznie „strzelać”. Na tak przygotowanej desce można umieścić rybę i wędzić, by potem rozkoszować się aromatem jaki daje cedrowe drzewo.

Zastosowanie w kosmetyce: Olejek cedrowy to składnik perfum, kremów, past do zębów, mydeł, ale także detergentów oraz środków odstraszających owady.

Korzystny jest także w przypadku skóry tłustej i z problemami. Zmniejsza wydzielanie łoju, pomocny jest przy łupieżu oraz w przypadku wypadania włosów.

Peeling antycellulitowy: 2 łyżki świeżo zmielonej kawy, 2 łyżki oleju z awokado, 5 kropelek olejku cedrowego. Składniki wymieszać w miseczce. Nałożyć na zwilżoną skórę i wmasować. Pozostawić na 5-10 minut, po czym delikatnie spłukać. Powtarzać 1 raz w tygodniu. Peeling posiada właściwości drenujące.

Wcierka przeciw wypadaniu włosów: Zmieszać następujące olejki w ilości po 4-5 kropli: lawendowy, rozmarynowy oraz cedrowy. Dodać je do oleju jojoba. Masować skórę głowy przez około 15 minut. Stosować codziennie lub co 2-gi dzień.

Krem na trądzik: do kremu z alantoiną dodać 2 krople olejku cedrowego oraz 2 krople olejku z drzewa herbacianego. Stosować 1 raz dziennie na wypryski.

Cedr od wieków uznawany był za symbol nieśmiertelności i długowieczności… ja dodałabym w kontekście cellulitu i łysienia jeszcze jedno określenie – długo-piękności 😉

Źródła:

http://www.czytelniamedyczna.pl/3533,ocena-wrazliwosci-na-olejek-cedrowy-oleum-cedri-grzybow-drozdzopodobnych.html

Krauze-Baranowska M, Skwierawska J, Pobłocka L. Właściwości lecznicze cedrów – historia i współczesność. Post Fitoter 2003; 1:2-5

Walters C. Aromatherapy – An Ilustrated Guide. Element Books LTD, Dorset 1998. 6. Clevland DEH. Acne vulgaris. Cand Med Assoc J 1928; 18(3):261-6

Domowe odżywki olejkowe do pielęgnacji włosów…

OLYMPUS DIGITAL CAMERA 

1. Olejek odżywczy do włosów:

6 kropli olejku rozmarynowego,

2 łyżki oleju wiesiołkowego lub innego oleju bazowego (np. oliwy z oliwek lub jojoba).

Składniki wymieszać w naczynku. Nałożyć na mokre włosy wykonując lekki masaż i pozostawić na włosach na 10 minut, po czym spłukać. Umyć włosy. Stosować 1 raz w tygodniu.

Oleje roślinne działają odżywczo. Olejek rozmarynowy – składnik odkażający i poprawiający miejscowo ukrwienie.

2. Olejek ograniczający wydzielanie sebum do włosów:

5 kropli olejku z drzewa sandałowego,

1 łyżeczka oliwy z oliwek lub oleju ze słodkich migdałów.

Składniki wymieszać w naczynku. Masować skórę głowy. Olejek z drzewa sandałowego działa antyseptycznie, ogranicza łojotok i łupież.

3. Olejek przeciwłupieżowy do włosów: 

3 krople olejku z drzewa herbacianego,

1 łyżka oleju kokosowego lub oliwy z oliwek.

Składniki wymieszać ze sobą. Nakładać na skórę głowy i wmasowywać.

Olejek z drzewa herbacianego działa silnie odkażająco- antybakteryjnie i przeciwgrzybiczo.

4. Olejek zapobiegający rozdwajaniu końcówek włosów: 

4 krople olejku cedrowego,

1 łyżka oleju rycynowego.

Składniki wymieszać. Nakładać na mokre lub suche końcówki na 10-15 minut, po czym spłukać. Olejek można także wmasowywać w skórę głowy (na mokro) w celu wzmocnienia cebulek włosowych.

Przy stosowaniu olejków eterycznych należy pamiętać, że mogą one wywołać skórną reakcję alergiczną. Dlatego dobrze jest wykonać uprzednio test skórny.

 

 

Jedzmy kwiaty, czyli o nasturcjach….

nasturcja

Nasturcja większa – surowiec wykorzystywany w lecznictwie tradycyjnym to liście, kwiaty oraz ziele i nasiona. Pod względem chemicznym roślina zawiera: flawonoidy, antocyjany, olejek eteryczny, garbniki, seskwiterpeny, witaminę A i C oraz PP. Jest też bogata w związki mineralne, związki siarkowe oraz luteinę i zeaksantynę.  Posiada działanie odkażające – przeciwbakteryjne i przeciwgrzybicze oraz przeciwskurczowe. Wspomaga leczenie chorób układu oddechowego oraz układu moczowego. Zewnętrznie stosuje się w chorobach dermatologicznych, którym towarzyszą stany zapalne oraz trudno gojące rany.

Zastosowanie w lecznictwie: Surowiec może być stosowany zewnętrznie w celu ułatwienia regeneracji naskórka, jako środek odkażający oraz osuszający na rany (garbniki).

Tradycyjna medycyna peruwiańska polecała następujące formy lecznicze:

– okłady ze świeżych liści na zakażenia bakteryjne

– kąpiele z dodatkiem odwaru z ziela jako łagodzące objawy bólowe oraz wysuszające wypryski

– wyciągi na winie jako środek wysuszający na ropienie

– pocieranie jęczmienia na oku kwiatami w celu jego eliminacji

– nacieranie kwiatami miejsc stłuczonych i sinych w celu usunięcia siniaków

– sok z ziela w celu uzupełnienia niedoborów witaminy C i poprawy odporności.

Dziś wiadomo, że nasturcja zawiera znaczną ilość luteiny i związków o właściwościach antyoksydacyjnych, które sprzyjają poprawie ostrości widzenia.

Odwar lub napar z kwiatów może służyć jako płukanka do gardła przy anginie, infekcjach układu oddechowego oraz zapaleniach jamy ustnej, dziąseł oraz do przemywania skóry.

Nasturcji przypisuje się także działanie przeciwnowotworowe.

Zastosowanie w kuchni: Liście nasturcji służą jako przyprawa do potraw (są pikantne). Kwiaty stanowią element ozdobny sałatek i deserów. Owoce stanowią substytut kaparów.

Zastosowanie w kosmetyce: Nasturcja wchodzi w skład wielu kosmetyków: szamponów, kremów, balsamów, żeli pod prysznic.

Zawiera naturalne antyoksydanty, dzięki którym opóźnia efekty starzenia. Zawarte w niej związki siarkowe zmniejszają łojotok i pomagają wzmacniać  cebulki włosowe.

Nasturcja – pięknie wygląda na talerzu i na balkonie, ale dla Peruwiańczyków to przede wszystkim lekarstwo…

Źródła:

http://www.czytelniamedyczna.pl/4194,roslina-przyszlosci-nasturcja-wieksza-tropaeolum-majus-l.html

Ziołolecznictwo amazońskie i andyjskie, K. Żurowska

Chevallier A. The encyclopedia of medicinal plants. Dorling Kindersley, London 1996.

Niizu PY, Rodiguez-Amaya DB. Flowers and leaves of Tropaeolum majus L. as rich source of lutein. J Food Sci 2005; 70:S605-9

Oczarowana oczarem wirginijskim…

hamamelis-virginiana

Oczar wirginijski – surowiec zielarski stanowi zarówno kora jak i liście rośliny. Zawierają one flawonoidy i garbniki. Hamują drobne krwawienia, działają ściągająco, odkażająco i przeciwzapalnie. Najczęściej używa się je zewnętrznie na rany, podrażnienia skórne oraz zmiany zapalne. Zmniejszają bowiem obrzęk, zaczerwienienie oraz przyspieszają gojenie. Do wewnątrz hamuje także drobne krwotoki z narządów takich jak: żołądek czy macica (należy jednak stosować ostrożnie).

Zastosowanie w lecznictwie: Oczar na ogół posiada zastosowanie w wielu dolegliwościach dermatologicznych.

Odwar: z 1 łyżki surowca na 1 szklankę wody. Gotować 10 minut, odcedzić i po ostudzeniu przykładać lub przemywać chorobowo zmienione miejsca. Można leczyć nim ukąszenia owadów, oparzenia, skaleczenia, drobne rany, małe krwawienia, czyraki, zmiany bakteryjne i grzybicze. W formie okładów przynosi ulgę przy zwichnięciu, stłuczeniu lub skręceniu kończyn oraz żylakach.

Ten sam odwar można stosować jako płukankę przy zapaleniu gardła, dziąseł, powiększonych migdałkach, zapaleniu krtani.

Nasiadówka z oczaru: przygotować odwar jak wyżej i podmywać się nim. Zmniejsza świąd i pieczenie pochwy oraz łagodzi objawy infekcji intymnych. Sprawdza się także przy hemoroidach.

Kompresy na opuchnięte oczy: wykonać odwar, zanurzyć w nim jałowe kompresy, lekko je odcisnąć i na chwilę nałożyć na oczy. Można także przemywać nim powieki. Znosi obrzęk i przekrwienie oraz stany zapalne spojówek.

W lecznictwie stosuje się oczar także pomocniczo w reumatyzmie, nadwyrężeniu mięśni oraz innych kontuzjach.

Z oczaru można także wykonać nalewkę. Do celów leczniczych zaleca się ją jednak rozcieńczać. Są także gotowe preparaty dermatologiczne zawierające oczar (wyciąg).

Do użytku wewnętrznego odwar z oczaru hamuje biegunkę, łagodzi zbyt obfite krwawienia miesięczne oraz zmniejsza krwotoki wewnętrzne dzięki garbnikom. W dawnych księgach zalecano picie go po poronieniu i w celu wzmocnienia mięśni macicy.

Zastosowanie w kuchni: Nie posiada

Zastosowanie w kosmetyce: Oczar jest źródłem naturalnych antyoksydantów, które opóźniają procesy starzenia. Wchodzi w skład kosmetyków pielęgnacyjnych i opóźniających procesy starzenia, a także regenerujących. Najczęściej jest składnikiem maseczek do twarzy.

Odwar z oczaru może służyć jako tonik do cery łojotokowej i trądzikowej. Działa bowiem odkażająco (przeciwbakteryjnie) oraz wysuszająco.

Ze względu na obecność flawonoidów uszczelnia drobne naczynka i zmniejsza zaczerwienienia skóry skłonnej do rumienia. Nawilża też skórę i zapobiega przykremu zapachowi. Stosuje się go w postaci hydrolatu oczarowego.

Oczar niegdyś zastępował dzisiejsze plastry. Przykładano go na rany i oparzenia. Był też ziołem dedykowanym kobietom w ich dolegliwościach menstruacyjnych. Wysuszony i rozdrobniony surowiec zażywano przy krwawieniach z nosa jak tabakę.

Zachwycił mnie także w swoim działaniu na pajączki i obrzęknięte nogi.

Oczarowana oczarem…

Polski imbir… czyli o tataraku…

Acorus-calamus

Tatarak zwyczajny –  surowcem leczniczym jest kłącze. Zawiera ono olejek eteryczny bogaty w związki terpenowe oraz garbniki, śluz i substancje zapasowe. Substancje gorzkie pobudzają wydzielanie soków trawiennych, głównie soku żołądkowego, wzmagają apetyt i przyspieszają proces trawienia. Dodatkowo działają rozkurczająco, żółciopędnie oraz uspokajająco. Surowiec może być także stosowany do użytku zewnętrznego jako środek antyseptyczny oraz gojący. Ze względu na  szereg związków,  w tym substancję o nazwie β-azaron, stosowanie tataraku jest ograniczone (halucynogenny, choć aktualnie odmiany w sprzedaży spożyte we właściwych dawkach, są raczej bezpieczne).

Zastosowanie w lecznictwie: Tatarak jest używany głównie w medycynie tradycyjnej.  Należy jednak trzymać się jego ścisłego stosowania.

Napar: 1 łyżkę sproszkowanego kłącza tataraku zalać szklanką gorącej wody i zaparzać pod przykryciem przez 10 minut. Pić na czczo przed posiłkami.

Napar działa pobudzająco na czynności wydzielnicze wątroby i żołądka. Zwiększa apetyt, wzmaga trawienie i chroni przed wzdęciami. Nie podrażnia przy tym żołądka przy współistniejącej chorobie wrzodowej (ba, w tropikach liśćmi tataraku leczy się wrzody oraz trąd).

Naparem można także płukać gardło i jamę ustną. Odkaża (bakterie, grzyby, wirusy) i łagodzi podrażnienia.

Okłady na podrażnione oczy: wykonać napar jak wyżej, zwilżyć nim płatek kosmetyczny lub lepiej gazik jałowy i nałożyć na powieki. Potrzymać kilka minut i zdjąć. Zmniejsza obrzęk i łagodzi podrażnienia wywołane różnymi czynnikami (dzięki garbnikom).

Do dziś pamiętam, jak usłyszałam na wykładach z farmakognozji o uspokajającym działaniu kłącza tataraku. Nasze babki zawijały go w tkaninę i dodawały cukier, następnie dawały dzieciom do ssania. Dzieci się wyciszały… taki tatarakowy smoczek – uspokajacz… nie do końca bezpieczny…

Olejek tatarakowy: miejscowo rozgrzewa i powoduje zmniejszenie reakcji bólowej przy dnie moczanowej oraz reumatyzmie. Bywał stosowany w masażu oraz w kąpielach leczniczych. Zmniejszał swędzenie skóry, działał przeciwzapalnie i odświeżająco.

Indianie jednak się nie bali tataraku i żuli kłącze dla wzmocnienia i pobudzenia aktywności seksualnej:) oraz efektów czy doznań halucynacji… choć potem mocno wymiotowali po nim…

Zastosowanie w kuchni: Posiada charakterystyczny zapach i gorzki smak. Jako wysuszona przyprawa można dodać go do kompotu.

Jako kandyzowany jest używany w cukiernictwie i może zastępować imbir w ciasteczkach. Kuchnia hinduska umieściła go w składzie curry (podlega on jednak odpowiedniej obróbce).

Olejek tatarakowy służy w niektórych krajach do aromatyzowania likierów i napojów alkoholowych.

Świeże liście można dodać do sałatki oraz likierku.

Bardzo spodobał mi się przepis z mojej nowej książki „Z kuchni na talerz”:

Oryginalne czekoladki:

500g kłączy, 2 szklanki cukru, 1 szklanka wody, 2 łyżki soku z cytryny,1 tabliczka gorzkiej czekolady.

Przygotować syrop z wody i cukru. Wlać do niego sok z cytryny. Kłącza umyć, obrać i blanszować. Odcedzić, przepłukać zimną wodą oraz pokroić na plasterki. Wrzucić do syropu i gotować w nim do otrzymania gęstej konsystencji. Ostudzić, wyjąć z syropu i osuszyć. Rozpuścić czekoladę i maczać w niej kawałki kłącza. Ułożyć na folii i pozostawić do ostygnięcia.

Nalewka tatarakowa: (od kolegi z forum winiarzy):

15g kłączy tataraku, 1l winiaku 40%, 100 g miodu jasnego, płynnego

Kłącze tataraku rozdrobnić i zalać winiakiem, ustawić na słonecznym parapecie na 6 tygodni. Po tym czasie zlać i przecedzić, dodać miód i odstawić na 1 miesiąc. Potem przefiltrować po raz drugi, rozlać do butelek i odstawić do piwnicy na 6 miesięcy, żeby nalewka dojrzała.

Zastosowanie w kosmetyce: Tatarak kojarzy mi się przede wszystkim z pielęgnacją skóry głowy. Łagodzi łupież, łojotok oraz wspomaga walkę z wypadaniem włosów. Występuje w szamponach (lekko rozjaśnia, co lubię) i mydłach.

Płyn do wcierania na łupież: wykonać napar jak wyżej i wcierać go w skórę głowy na mokro. Zmniejsza wydzielanie sebum oraz wspomaga zwalczanie łupieżu.

Wchodzi też w skład preparatów odkażających do jamy ustnej, ze względu na działanie przeciwzapalne oraz antybakteryjne.

Olejek tatarakowy znalazł zastosowanie w perfumerii jako składnik zapachowy oraz utrwalający aromat.

Kąpiel tatarakowa: 1-2 krople olejku tatarakowego wlać do wanny z ciepłą wodą. Stosować 1 raz w tygodniu przy zmianach skórnych o charakterze łojotokowym i zapalnym.

Można wykonać z niego okłady na zmiany skórne. W tym celu należy wykonać napar i zwilżyć nim gazę. Nakładać na chorobowo zmienione miejsce.

Tatarak to „polski imbir” – bo: smakuje podobnie w niektórych potrawach, rozgrzewa w formie olejku podczas masażu oraz kocha go kuchnia hinduska… Nasi przodkowie lubili z nim spać w pościeli, aby uniknąć niemiłych żyjątek (pchły, muchy). A my dziś trochę poznaliśmy go z bliska.