Boswellia serrata – pomoże jak kadzidło… stawom …?

Boswellia serrata – kadzidłowiec indyjski, nazywany też Salai, Salai guggul.

Występuje naturalnie we Wsch. Afryce, Indiach oraz Nigerii. W lecznictwie wykorzystywana jest żywica (nazwa surowca: olibanum indicum– gumożywica). Pozyskiwana jest poprzez nacięcie pnia drzewa, przechowuje się ją w bambusowym koszu. Po wycieknięciu oleju pozostaje krzepnąca żywica.

Roślina zawiera olejek eteryczny (terpeny), gumy i polisacharydy. Działanie kadzidłowca wynika z obecności kwasów bosweliowych, a w szczególności pentacyklicznych związków triterpenowych ( ok 30%) o właściwościach przeciwzapalnych. Zawiera kwas beta -bosweliowy, kwas acetylo-beta-bosweliowy, kwas 11-keto- beta -bosweliowy oraz acetylo- 11-keto- kwas beta -bosweliowy. Najsilniejszym z nich jest  kwas acetylo- keto-beta-bosweliowy. Żywica ma wygląd półprzezroczystej masy o nieregularnych kształtach. Posiada intensywny zapach, dlatego stanowi składnik kadzideł zarówno w formie proszku jak i pałeczek.

 

Zastosowanie w lecznictwie: Roślina ta może łagodzić bóle stawowe i kostne, bóle reumatyczne oraz stany zapalne (mechanizm działania opiera się na hamowaniu powstawania procesu zapalnego). W badaniach wykazuje także pozytywne działanie na stawy w chorobie zwyrodnieniowej.

Bardzo korzystne efekty uzyskano także w badaniach na szczurach z zaburzeniami pamięci. Po 2 tygodniowej kuracji kwasem bosweliowym nastąpiła poprawa procesu zapamiętywania. Jest to zielone światło na kolejne badania  w kierunku wykorzystania substancji roślinnej w prewencji choroby Alzheimera. Trwają także badania w kierunku wykorzystania rośliny w leczeniu astmy, prewencji nowotworów oraz jako środka przeciwzapalnego w schorzeniach nie tylko stawów, ale i układu pokarmowego.

W medycynie Wschodu żywica rośliny polecana jest do ssania jako lek na poprawę pamięci oraz podaje się ją w chorobach kości i stawów. W medycynie perskiej jest podawana kobietom ciężarnym.

W tekstach ajurwedyjskich i Unani wymienia się inne jej zastosowania: na gorączkę, biegunkę, czerwonkę, czyraki, chorobę skóry, astmę, kaszel. Przypisuje się jej działanie napotne, moczopędne, ściągające i pobudzające.

 

Zastosowanie w kosmetyce: Ekstrakt z Boswellia serrata wchodzi w skład kremów pielęgnacyjnych do rąk.

 

Mimo, że zwykło się mówić, iż coś może jak „umarłemu kadzidło” to jednak w przypadku bólów stawowych tym razem na kadzidło można liczyć…

 

Piśmiennictwo:

Bishnoi M, Patil CS, Kumar A et al.: Protective effects of nimesulide (COX inhibitor), AKBA (5-LOX inhibitor), and their combination in aging-associated abnormalities in mice. Methods Find Exp Clin Pharmacol 2005; 27: 465–470

Knaus U, Wagner H.,  Effects of boswellic acid ofBoswellia serrata and other triterpenic acids on the com-plement system. Phytomedicine 1996, 3: 77–81

Orłowska-Majdak M., Neuroprotective properties of compounds of vegetable origin: pentacyclic triterpenes, PSYCHIATR. PSYCHOL. KLIN. 2014, 14 (4), p. 284–289

Bacler -Żbikowska B., Drobnik J., ANNALES ACADEMIAE MEDICAE SILESIENSIS, A botanical commentary to the medicinal plants and herbal stock mentioned in the 8th Pharmacopoeia of Poland

Poeckel D., Werz O.: Boswellic acids: biologi-cal actions and molecular targets. Curr Med Chem , 2006, 13, 3359-3369

Basch E, Boon H, Davies-Heerema T, et al. Boswellia: an evidence-basedsystematic review by the natural standard research collaboration. J Herb Pharmacother 2004; 4 (3): 63-83

Abdel -Tawab M, Werz O., Schubert -Zsilavecz M., Boswellia serrata, An Overall Assessment ofIn Vitro, Preclinical, Pharmacokinetic and Clinical Data, Clin Pharmacokinet 2011; 50 (6): 349-369

Kimmatkar N., Thawani V., Hingorani L., Khiyani R., Efficacy and tolerability of Boswellia serrataextract intreatment of osteoarthritis of knee –A randomized double blind placebo controlled trial, Phytomedicine 2003,  10: 3–7

Dhiman AK. Delhi: Daya Publishing House; 2006. Ayurvedic Drug Plants; pp. 326–7

Lemenih M, Teketay D. Frankincense and myrrh resources of Ethiopia: II.Medicinal and industrial uses. Ethiop J Sci. 2003;26:161–72

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3309643/

 

 

 

 

 

 

 

 

Kapuściane medykamenty na rozmaite schorzenia…

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Kapusta biała – surowiec stosowany w medycynie tradycyjnej to liście i sok (z kiszonej kapusty). Stanowi ona źródło błonnika, licznych witamin: B, C, PP, K oraz związków mineralnych: wapnia, potasu czy siarki. Może być stosowana zewnętrznie (liście, sok) lub do użytku wewnętrznego. Sok z kiszonej kapusty uznawany jest za napój wzmacniający, zaostrzający apetyt.

Zastosowanie w lecznictwie: Okłady z kapusty na bolące miejsca, takie jak opuchnięte stawy, bóle głowy, podczas karmienia piersią w celu przyniesienia ulgi. Schłodzić liście w lodówce, rozbić je tłuczkiem i przykładać owinięte gazą lub bez  na bolesne miejsca. Trzymać 10 minut. Okłady można stosować przy takich schorzeniach dermatologicznych jak: opryszczka, wypryski lub oparzenia. Dodatkowo w niektórych regionach zwykło się używać je przy kaszlu, bólach nerek oraz na ukąszenia owadów.

Liście ugotowane w mleku z dodatkiem otrębów służyły jako okład na skórę z wypryskami.

Kapusta stanowi przede wszystkim nieocenione źródło witaminy C, a co za tym idzie cennymi właściwościami antyoksydacyjnymi, gojącymi, wzmacniającymi, podnoszącymi odporność oraz ochronnymi przed infekcjami. Wspomaga pracę przewodu pokarmowego, jeśli jest spożywana w rozsądnych ilościach na surowo. Poprawia przesuwanie treści pokarmowej i zapobiega zaparciom (zawiera błonnik), łagodzi stany zapalne. Należy pamiętać jednak, że spożycie w większych ilościach powoduje wzdęcia . Polecana jest zarówno w dietach odchudzających (dieta kapuściana), w cukrzycy oraz dietach „antyrakowych”. Ostrożnie spożywać w schorzeniach tarczycy.

Sok z kapusty to także domowe „lekarstwo na kaca”, środek oczyszczający organizm oraz odtruwający.

Zastosowanie w kuchni: Kapusta stanowi podstawowy składnik polskiej kuchni.

Placuszki kapuściane: 1 główka kapusty poszatkowana i oczyszczona z grubych części, 2 jajka, mąka, przyprawy, 250 ml mleka, olej słonecznikowy.

Kapustę udusić w gorącym mleku do miękkości. Ubić osobno białka i żółtka. Ostudzoną kapustę wymieszać z żółtkami, 4 łyżkami mąki oraz pianą z białek. Przyprawić do smaku. Na rozgrzanym oleju usmażyć obustronnie placuszki.

Sałatka śliwkowa: 50 dkg kapusty, 12 śliwek węgierek, 2 pomidory, natka pietruszki, 2 łyżki majonezu, 125 g śmietany, sok z cytryny, sól, pieprz.

Kapustę poszatkować i podgotować przez 10 minut, aż zmięknie. Pokroić śliwki bez pestek, pomidory i natkę pietruszki. Dodać do odparowanej i ostudzonej kapusty, wymieszać ze śmietaną i majonezem oraz przyprawami. (na studiach jadłam kiedyś wersję jeszcze ze sparzonymi rodzynkami – ciekawy smak miała ta sałatka).

Barszcz z kapusty (wigilijny z moich stron): kapusta kiszona, cebule, olej rzepakowy nieoczyszczony, przyprawy: sól, pieprz, liść laurowy, ziele angielskie. Na małej ilości oleju rzepakowego zasmażyć drobno posiekaną cebulę aż do zeszklenia. Dodać ją do garnka z gotującą się kapustą kiszoną i jedną cebulą w całości. Gotować tak długo, aż kapusta zmięknie. Dodać przyprawy, pogotować. Podawać z ziemniakami pokraszonymi zasmażoną cebulą.

Pewnie przepisów na kapustę w różnych wersjach znacie bardzo wiele…

Zastosowanie w kosmetyce: Liście kapusty to produkt wyjściowy do otrzymywania  wyciągu oraz sok. W kosmetyce służą one do poprawy kndycji skóry.

Płyn odświeżający do cery zmęczonej: ze świeżych liści wycisnąć sok w blenderze. Przemywać twarz 1 raz dziennie. Płyn oczyszcza i odświeża skórę.

Mówi się, że kapusta – głowa pusta – coś tam jednak w niej chyba jest…:)

Źródła:

E Szot-Radziszewska – Analecta: studia i materiały z dziejów …, 2007 – yadda.icm.edu.pl
Postępy Fitoterapii 1/2004, s. 14-18
A. McIntyre, Apteczka babuni w pospolitych dolegliwościach

„Jadalne złoto Ameryki”, czyli o kukurydzy zwyczajnej…

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Kukurydza zwyczajna – surowiec zielarski stanowią znamiona słupków kwiatów, które zbiera się na początku kwitnienia. Głównymi substancjami zawartymi w znamionach są fitosterole (najważniejszy z nich to β-sitosterol), saponiny, związki mineralne, np.: potasu, olejek eteryczny. Znalazły one zastosowanie jako środek moczopędny w schorzeniach dróg moczowych, przeroście gruczołu krokowego, w kamicy i pomocniczo w reumatyzmie.
Z ziarniaków kukurydzy pozyskuje się także skrobię, która służy do wyrobu  niektórych postaci leku w aptece – pudrów czy zasypek.

Kukurydza stanowi źródło niektórych witamin takich jak: witaminy B1, B2, B6, B12, D, C, E i K.

Znaczenie lecznicze posiada również olej kukurydziany. Zawiera on fitosterole, podobnie jak znamiona kukurydzy oraz korzystne kwasy tłuszczowe (kwas oleinowy i linolowy) oraz witaminę E.

Zastosowanie w lecznictwie:
Odwar ze znamion kukurydzy: 0,5g suszonego surowca zalać szklanką zimnej wody i gotować 15-20 minut. Pić 3 razy dziennie. Odwar nasila wydalanie moczu, oczyszcza organizm z toksyn. Jest korzystny we wspomaganiu leczenia schorzeń takich jak: stany zapalne pęcherza moczowego, cewki moczowej, w  kamicy moczowej i przeroście gruczołu krokowego. Można go stosować jako środek oczyszczający organizm przy nasilonych objawach reumatycznych oraz kuracjach detoksykacyjnych i odchudzaniu.

Uważa się także, że spożycie  kukurydzy w posiłku hamuje apetyt i daje uczucie sytości.

Olej, a także wyciąg gęsty z zarodków kukurydzy stanowią składnik suplementów i leków stosowanych w profilaktyce i łagodzeniu objawów przerostu gruczołu krokowego (stadium I i II).

Niegdyś stosowano prażone ziarna kukurydzy z dodatkiem miodu na biegunkę.

Na tzw. ”suchoty”, czyli dawniej nazywane choroby płuc u dzieci, zalecano trzykrotne kąpiele w odwarze z trzech nie pokrojonych skręconych łodyg kukurydzy.  Na Ukrainie na kaszel pito odwar z ziaren i kolby kukurydzy.

Zastosowanie w kuchni:
Główne zastosowanie w kuchni mają kolby kukurydzy i kukurydza konserwowa, którą dodaje się do sałatek i marynat. Z ziaren pozyskuje się mąkę, kaszę oraz skrobię kukurydzianą – składnik obwarzanków, ciastek, puddingów i sosów. Zaleca się spożywanie skrobi kukurydzianej w niektórych chorobach. Codziennością stały się płatki czy chrupki kukurydziane.

Najbardziej znaną potrawą z użyciem mąki kukurydzianej jest włoska polenta.

Polenta (wersja tradycyjna): odrobina soli, szklanka mąki kukurydzianej,  1,5l wody
Wykonanie: Zagotować wodę z dodatkiem soli. Do wrzącej wody dodawać małymi porcjami mąkę kukurydzianą i mieszać drewnianą łyżką. Gotować polentę ok. 30-40 min na małym ogniu mieszając. Wylać ją na drewnianą mokrą tacę, odczekać kilka minut. Można podawać ją jako dodatek do mięsa lub odczekać, aż wystygnie, pokroić nożem i usmażyć na maśle.

Olej kukurydziany może natomiast stanowić dodatek do surówek i sałatek.

Inne kukurydziane potrawy to:

Sałatka z kurczaka z kukurydzą
: 1 pierś z kurczaka ugotowana do miękkości, 2 jabłka, 1 papryka czerwona, puszka kukurydzy, niecała cytryna, oliwa, sól, pieprz. Mięso i paprykę pokroić w kosteczkę i wymieszać je w salaterce. Dodać kukurydzę, polać oliwą, sokiem z cytryny i przyprawić. Dokładnie wymieszać. Schłodzić w lodówce przed podaniem.

Sałatka żółta (przepis Asi): 1 puszka kukurydzy, drobno posiekane ząbki czosnku, kawałek sera żółtego, ananas (opcjonalnie) żółtka jaj, majonez, sól, pieprz. Składniki pokroić na drobno, wymieszać ze sobą, dodać majonez i przyprawy do smaku.

Pamonha z kukurydzy: kolby młodej kukurydzy z liśćmi, masło, filiżanka mleka, sól, pół łyżeczki anyżu, filiżanka cukru.

Wykonanie: kolby kukurydzy zetrzeć na tarce. Ziarna zmielić. Dodać do nich cukier, masło (1 łyżka), sól, mleko, zmielony anyż. Zagotować do otrzymania gęstej masy. Przygotowaną masę włożyć w liście i obwiązać nitką jak sakiewki. Gotować w osolonej wodzie do powstania żółtego koloru nadzienia. Podawać na ciepło po usunięciu nitek.

Zastosowanie w kosmetyce:
W kosmetyce od dawna wykorzystuje się cenne właściwości oleju kukurydzianego, głównie za sprawą cennych kwasów tłuszczowych i witaminy E.

Odżywka do paznokci: 1 łyżkę oleju kukurydzianego zmieszać z 2 kroplami witaminy E w płynie. Wmasować w paznokcie i skórki. Pozostawić na noc.

Maść na suche stopy: zmieszać 1 tubkę maści z witaminą A z 1 płaską łyżeczką oleju kukurydzianego. Umyć stopy, dokładnie osuszyć ręcznikiem, nałożyć maść. Pozostawić do wchłonięcia, nadmiar usunąć dłonią.

Kukurydza często uznawana jest za „jadalne złoto Ameryki”, która nota bene jest jej ojczyzną. Najstarsze ślady kolb kukurydzy odkryte w Meksyku datuje się na 2500r p.n.e.
Mnie kukurydza kojarzy się nie tylko z kinowym popcornem, ale i horrorem „Dzieci kukurydzy”, który kiedyś oglądaliśmy z przyjaciółmi – do dziś wywołuje uśmiech na moich ustach, zwłaszcza temat muzyczny z filmu…:)

Źródła:

Czikow P., Łaptiew J. Rośliny lecznicze i bogate w witaminy
Matławska I., Farmakognozja
Reis E., Banany w rytmie samby
M Wroniak, M Kwiatkowska… – … Nauka Technologia Jakość, 2006
MP JAROSŁAWBALAS… – Roczniki Państwowego …, 2003 – books.google.com
Szot- Radziszewska E.,Lecznictwo ludowe Ukraińców na przełomie XIX i XX wieku

Stanisław Kohlmünzer: Farmakognozja: podręcznik dla studentów farmacji. Wyd. V unowocześnione. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2003, s. 669

https://pl.wikipedia.org/wiki/Mama%C5%82yga

"Jadalne złoto Ameryki", czyli o kukurydzy zwyczajnej…

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Kukurydza zwyczajna – surowiec zielarski stanowią znamiona słupków kwiatów, które zbiera się na początku kwitnienia. Głównymi substancjami zawartymi w znamionach są fitosterole (najważniejszy z nich to β-sitosterol), saponiny, związki mineralne, np.: potasu, olejek eteryczny. Znalazły one zastosowanie jako środek moczopędny w schorzeniach dróg moczowych, przeroście gruczołu krokowego, w kamicy i pomocniczo w reumatyzmie.
Z ziarniaków kukurydzy pozyskuje się także skrobię, która służy do wyrobu  niektórych postaci leku w aptece – pudrów czy zasypek.

Kukurydza stanowi źródło niektórych witamin takich jak: witaminy B1, B2, B6, B12, D, C, E i K.

Znaczenie lecznicze posiada również olej kukurydziany. Zawiera on fitosterole, podobnie jak znamiona kukurydzy oraz korzystne kwasy tłuszczowe (kwas oleinowy i linolowy) oraz witaminę E.

Zastosowanie w lecznictwie:
Odwar ze znamion kukurydzy: 0,5g suszonego surowca zalać szklanką zimnej wody i gotować 15-20 minut. Pić 3 razy dziennie. Odwar nasila wydalanie moczu, oczyszcza organizm z toksyn. Jest korzystny we wspomaganiu leczenia schorzeń takich jak: stany zapalne pęcherza moczowego, cewki moczowej, w  kamicy moczowej i przeroście gruczołu krokowego. Można go stosować jako środek oczyszczający organizm przy nasilonych objawach reumatycznych oraz kuracjach detoksykacyjnych i odchudzaniu.

Uważa się także, że spożycie  kukurydzy w posiłku hamuje apetyt i daje uczucie sytości.

Olej, a także wyciąg gęsty z zarodków kukurydzy stanowią składnik suplementów i leków stosowanych w profilaktyce i łagodzeniu objawów przerostu gruczołu krokowego (stadium I i II).

Niegdyś stosowano prażone ziarna kukurydzy z dodatkiem miodu na biegunkę.

Na tzw. ”suchoty”, czyli dawniej nazywane choroby płuc u dzieci, zalecano trzykrotne kąpiele w odwarze z trzech nie pokrojonych skręconych łodyg kukurydzy.  Na Ukrainie na kaszel pito odwar z ziaren i kolby kukurydzy.

Zastosowanie w kuchni:
Główne zastosowanie w kuchni mają kolby kukurydzy i kukurydza konserwowa, którą dodaje się do sałatek i marynat. Z ziaren pozyskuje się mąkę, kaszę oraz skrobię kukurydzianą – składnik obwarzanków, ciastek, puddingów i sosów. Zaleca się spożywanie skrobi kukurydzianej w niektórych chorobach. Codziennością stały się płatki czy chrupki kukurydziane.

Najbardziej znaną potrawą z użyciem mąki kukurydzianej jest włoska polenta.

Polenta (wersja tradycyjna): odrobina soli, szklanka mąki kukurydzianej,  1,5l wody
Wykonanie: Zagotować wodę z dodatkiem soli. Do wrzącej wody dodawać małymi porcjami mąkę kukurydzianą i mieszać drewnianą łyżką. Gotować polentę ok. 30-40 min na małym ogniu mieszając. Wylać ją na drewnianą mokrą tacę, odczekać kilka minut. Można podawać ją jako dodatek do mięsa lub odczekać, aż wystygnie, pokroić nożem i usmażyć na maśle.

Olej kukurydziany może natomiast stanowić dodatek do surówek i sałatek.

Inne kukurydziane potrawy to:

Sałatka z kurczaka z kukurydzą
: 1 pierś z kurczaka ugotowana do miękkości, 2 jabłka, 1 papryka czerwona, puszka kukurydzy, niecała cytryna, oliwa, sól, pieprz. Mięso i paprykę pokroić w kosteczkę i wymieszać je w salaterce. Dodać kukurydzę, polać oliwą, sokiem z cytryny i przyprawić. Dokładnie wymieszać. Schłodzić w lodówce przed podaniem.

Sałatka żółta (przepis Asi): 1 puszka kukurydzy, drobno posiekane ząbki czosnku, kawałek sera żółtego, ananas (opcjonalnie) żółtka jaj, majonez, sól, pieprz. Składniki pokroić na drobno, wymieszać ze sobą, dodać majonez i przyprawy do smaku.

Pamonha z kukurydzy: kolby młodej kukurydzy z liśćmi, masło, filiżanka mleka, sól, pół łyżeczki anyżu, filiżanka cukru.

Wykonanie: kolby kukurydzy zetrzeć na tarce. Ziarna zmielić. Dodać do nich cukier, masło (1 łyżka), sól, mleko, zmielony anyż. Zagotować do otrzymania gęstej masy. Przygotowaną masę włożyć w liście i obwiązać nitką jak sakiewki. Gotować w osolonej wodzie do powstania żółtego koloru nadzienia. Podawać na ciepło po usunięciu nitek.

Zastosowanie w kosmetyce:
W kosmetyce od dawna wykorzystuje się cenne właściwości oleju kukurydzianego, głównie za sprawą cennych kwasów tłuszczowych i witaminy E.

Odżywka do paznokci: 1 łyżkę oleju kukurydzianego zmieszać z 2 kroplami witaminy E w płynie. Wmasować w paznokcie i skórki. Pozostawić na noc.

Maść na suche stopy: zmieszać 1 tubkę maści z witaminą A z 1 płaską łyżeczką oleju kukurydzianego. Umyć stopy, dokładnie osuszyć ręcznikiem, nałożyć maść. Pozostawić do wchłonięcia, nadmiar usunąć dłonią.

Kukurydza często uznawana jest za „jadalne złoto Ameryki”, która nota bene jest jej ojczyzną. Najstarsze ślady kolb kukurydzy odkryte w Meksyku datuje się na 2500r p.n.e.
Mnie kukurydza kojarzy się nie tylko z kinowym popcornem, ale i horrorem „Dzieci kukurydzy”, który kiedyś oglądaliśmy z przyjaciółmi – do dziś wywołuje uśmiech na moich ustach, zwłaszcza temat muzyczny z filmu…:)

Źródła:

Czikow P., Łaptiew J. Rośliny lecznicze i bogate w witaminy
Matławska I., Farmakognozja
Reis E., Banany w rytmie samby
M Wroniak, M Kwiatkowska… – … Nauka Technologia Jakość, 2006
MP JAROSŁAWBALAS… – Roczniki Państwowego …, 2003 – books.google.com
Szot- Radziszewska E.,Lecznictwo ludowe Ukraińców na przełomie XIX i XX wieku

Stanisław Kohlmünzer: Farmakognozja: podręcznik dla studentów farmacji. Wyd. V unowocześnione. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2003, s. 669

https://pl.wikipedia.org/wiki/Mama%C5%82yga

Szczeć – powrót do korzeni… korzeni szczeci…

szczec

Szczeć (pospolita) – surowiec zielarski stanowi liść i korzeń. Główne ciała czynne to: kwasy fenolowe (kawowy, chlorogenowy i inne), saponiny, alkaloidy, kwas ursolowy i irydoidy. Suma tych związków wykazuje działanie przeciwzapalne, odkażające, przeciwreumatyczne i wzmacniające odporność (tu polisacharydy zawarte w korzeniu). Od 9 wieków stosowano ją w leczeniu schorzeń takich jak: dna moczanowa, RZS (Reumatoidalne Zapalenie Stawów), zmian zapalnych oraz leczenia dolegliwości skórnych. Dziś na nowo wróciła do łask jako zioło wspomagające także terapię boreliozy, dzięki korzystnemu wpływowi na układ immunologiczny i właściwościom bakteriobójczym.

Zastosowanie w lecznictwie: Najstarsze informacje o szczeci wskazują, że  stosowano ją niegdyś w łagodzeniu bólów reumatycznych, zmian zapalnych w obrębie stawów oraz  podczas reakcji bólowych w przebiegu dny moczanowej.

Dziś wiadomo, że zawarte w surowcu kwasy fenolowe posiadają  działanie odkażające i przeciwzapalne. W badaniach na myszach potwierdzono wszystkie te właściwości ekstraktów z korzeni szczeci.

Pozytywny efekt uzyskano także w badaniach na cytotoksyczność Dipsacus asper (możliwe w przyszłości zastosowanie w terapii nowotworów). Wykazano także działanie  ochronne na serce oraz wzmacniające na  tkankę kostną.

Stwierdzono właściwości antyutleniające związków zawartych w szczeci (pochodnych kwasu chinowego), co sugeruje, że mogą one zapobiegać rozwojowi miażdżycy.

W medycynie ludowej szczeć miała także inny użytek: „Jeżeli dziecko źle się chowało, „było liche” powszechnie stosowano kąpiele „na śmierć lub na życie” z dodatkiem rośliny zwanej szczeć”.

Zarówno w Europie, Azji jak i Afryce różne gatunki szczeci używano w leczeniu osteoporozy, pomocniczo przy złamaniach kości, fibromialgii, terapii nowotworów i chorobie Alzheimera. Na przykład Dipsacus inermis miał znaczenie w chorobach układu trawiennego. Jego liście spożywane jako warzywo miały pobudzać wydzielanie soku żołądkowego oraz łagodzić wzdęcia.

Dotarłam także do chińskiego medykamentu z dodatkiem szczeci nazywanego: Tonify Yang – środka wzmacniającego przy wyczerpaniu organizmu.

Medycyna chińska polecała wykonać odwar z podziemnych części rośliny i stosować go do wewnątrz na schorzenia układu pokarmowego oraz zewnętrznie w formie okładów na urazy i bóle bioder.

A dziś? Największą uwagę skupiła na sobie szczeć pospolita, czyli Dipsacus sylvestris. Jest korzystna w chorobach reumatycznych i… być może w boreliozie? (do szczegółów odsyłam do znakomitego źródła wiedzy: http://rozanski.li/?p=345).

Czas i nowe badania pokażą, jakie poznamy jej nowe odsłony…

ŹRÓDŁA:

Borelioza – Borreliosis – fitoterapia cz. III i trochę narzekania


Postępy Fitoterapii 4/2014, s. 232-238
E Szot-Radziszewska – Analecta: studia i materiały z dziejów …, 2007 – yadda.icm.edu.pl
T.M. Hung et al. / Journal of Ethnopharmacology 108 (2006) 188–192
SR Jensen, SE Lyse-Petersen, BJ Nielsen – Phytochemistry, 1979 – Elsevier
Y Zhang, H Kiyohara, T Matsumoto, H Yamada – Planta medica, 1997 – europepmc.org
YW Zhang, Z Xue – Yao xue xue bao= Acta pharmaceutica Sinica, 1990
YQ Zhou, ZL Yang, L Xu, P Li… – Cell biology international, 2009
YM Zhao, YP Shi – Chemistry & biodiversity, 2011
D Begum, SC Nath – Journal of herbs, spices & medicinal plants, 2000
Phytochemical informatics of traditional Chinese medicine and therapeutic relevance
MK Kaul – Indian Journal of Traditional Knowledge, 2010
CS Weckerle, R Ineichen, FK Huber, Y Yang – Journal of …, 2009

Na zimowe osłabienie… rzeżucha…

rzezuchaPrawie każdy wie, jak uprawiać rzeżuchę w domowym zaciszu. Warzywo to jest bardzo zdrowe i nie wymaga zbytniej troski.

Pieprzyca siewna, czyli potocznie rzeżucha jest źródłem:

1. witamin: B1, C, K, A, E.

2. minerałów: wapń, magnez, żelazo, chrom

3. zawiera jod i siarkę

4. posiada cukry i białka

5. w nasionach zawarty jest olej

Działanie lecznicze:

1. pobudza trawienie (zwiększa wydzielanie soków trawiennych) i wzmaga apetyt

2. nasila diurezę (wydalanie moczu) i przez to łagodnie obniża ciśnienie

3. przyspiesza przemianę materii i łagodzi objawy trądziku

4. działa żółciopędnie i żółciotwórczo

5. poprawia wygląd skóry i jej wytworów

6. stosowana w kuracjach oczyszczających

7. w medycynie tradycyjnej używana jako środek wykrztuśny (całe ziele)

8. bada się ją pod kątem ochronnego działania na wątrobę

9. zaleca się ją w diecie u osób chorych na reumatyzm i dnę moczanową (oczyszcza krew) oraz antyrakowej

10. ze względu na zawartość witaminy E uważa się, że zwiększa szanse na posiadanie potomka, podnosi aktywność seksualną oraz reguluje cykl u kobiet:)

11. „Apteczka babuni” poleca ją także na ból zęba, jako okłady na zmiany skórne, na wysypki oraz na krwawiące dziąsła (żucie rzeżuchy), zaś sok na piegi.

Dzięki wartości odżywczej i budulcowej, ożywczej i dodającej wigoru warto po nią sięgnąć, gdy odczuwamy zimowe osłabienie. Już egipscy niewolnicy pili z niej sok, żeby mieć siłę pracować.

Pasuje do kanapek, sałatek, jajek, surówek i innych zdrowych dań. Można też wykonać z niej napar i stosować zewnętrznie.

Zdrowy chwast… czyli o perzu…

perz

Perz właściwy, psia pasza – surowcem leczniczym jest kłącze, które zbiera się jesienią lub wiosną i suszy. W jego skład wchodzą: polisacharydy, związki krzemu, cukry proste (fruktoza) oraz mannitol, inulina i olejek eteryczny.  Jest też źródłem potasu, żelaza i witaminy C. Ma działanie moczopędne, lekko przeczyszczające, przeciwmiażdżycowe i pomocnicze w leczeniu cukrzycy. Uważany jest za ziółko czyszczące krew.

Zastosowanie w lecznictwie: Napar: 1 łyżeczkę surowca zalać wrzątkiem i zaparzać pod przykryciem 15 minut. Pić do 3 razy dziennie. Zwiększa diurezę, przez co usuwa szkodliwe substancje w moczu. Poleca się go na stany zapalne układu moczowego (zapalenie pęcherza moczowego, cewki moczowej, kamicy moczowej), pomocniczo w reumatyzmie oraz cukrzycy, trądziku i dnie moczanowej. Przy takiej kuracji zaleca się dodatkowo spożywać przynajmniej 1l wody.

Odwar: w proporcji 0,5 – 1 łyżkę surowca / 1 szklanka wody. Gotować około 15 minut pod przykryciem, odcedzić. Zastosowanie w chorobach związanych z zaburzeniem przemiany materii oraz wydzielaniem żółci podobnie jak sok. Może być także używany w chorobach górnych dróg oddechowych – ma działanie łagodzące i powlekające.

Mannitol zawarty w kłączu jest pomocny w zaparciach, reguluje wypróżnienia.

Dłuższe picie perzu sprzyja obniżeniu poziomu cholesterolu we krwi i działa ochronnie na wątrobę.

Zastosowanie w kuchni: Ze zmielonego kłącza perzu wytwarzana jest mąka. Dodaje się ją czasem na przykład do chleba o nazwie pumpernikiel. Prażone i zmielone kłącze stanowiło zamiennik kawy w czasach głodu podobnie jak cykoria.

Jakie było moje zdziwienie, kiedy w pobliskiej piekarni zobaczyłam ten chleb… i jak myślicie, co zrobiłam…

Niegdyś perzu używano w produkcji alkoholi takich jak wódka czy piwo.

Zastosowanie w kosmetyce:  Napar może służyć do przemywania zmian skórnych takich jak: wypryski, czyraki, łuszczyca ze względu na działanie odkażające i powlekające. Herbatka z perzu wspomaga walkę z trądzikiem oraz powoduje uszczelnienie drobnych naczynek.

Nasiadówki: przygotować jak napar, wlać do miseczki i usiąść w niej. Skuteczny środek łagodzący hemoroidy.

Kuracja oczyszczająca: przygotować napar jak wyżej, pić go 3 razy dziennie po posiłku na przemian z sokiem z brzozy. Wypijać przy tym 1-2 litry wody.

Perz jest chwastem trudnym do usunięcia i zazwyczaj kojarzy nam się z nieproszonym gościem. Może jednak skutecznie oczyszczać organizm z toksyn, także po antybiotykoterapii oraz wspomagać kurację odchudzającą. Zaś produkty z mąki z perzu smakują znakomicie i są źródłem soli mineralnych.

Na kaszelek i do mięska… czyli o tymianku

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Tymianek pospolity, macierzanka pospolita –  surowiec leczniczy stanowi ziele tymianku. Głównymi jego składnikami są: olejek eteryczny, flawonoidy, terpeny oraz związki fenolowe. W olejku na uwagę zasługuje tymol i karwakrol. Surowiec pod względem działania zaliczany jest do środków wykrztuśnych. Zwiększa bowiem wydzielanie w oskrzelach, upłynnia również wydzielinę, która tam zalega oraz pobudza odruch odkrztuszania. Poleca się go w kaszlu mokrym. Związki fenolowe zawarte w olejku, a szczególnie tymol, mają właściwości odkażające na błony śluzowe dróg oddechowych. Tymianek działa zarówno na bakterie, jak i na grzyby. Dodatkowo poprawia trawienie.

Zastosowanie w lecznictwie: Napar: pół łyżeczki suszonego surowca zalać 1 filiżanką gorącej wody i zaparzyć pod przykryciem. Odcedzić i pić po posiłku 3 razy dziennie. Działa wtedy wykrztuśnie. W celu poprawy procesu trawienia zalecałabym pić go niedługo przed posiłkiem, gdyż zwiększa wydzielanie soku żołądkowego oraz lekko rozkurcza mięśnie gładkie przewodu pokarmowego.

Również w tym celu można go spożywać w formie suszonej lub świeżej bezpośrednio z potrawą jako przyprawa, także dla niejadków. Wspomaga pozbycie się nadmiaru wagi, gdyż przyspiesza przemianę materii.

Do użytku zewnętrznego można stosować okłady z nieco mocniejszego naparu. Najlepiej użyć tymianku w proporcji: 5g surowca na 100g wody. Taki roztwór działa odkażająco na skórę i błony śluzowe, lekko przeciwbólowo oraz może służyć jako płukanka na wszelkiego rodzaju stany zapalne jamy ustnej i gardła.

Olejek tymiankowy w ilości 1 do 2 kropli może służyć do inhalacji w różnego rodzaju infekcjach górnych dróg oddechowych. Bardziej rozcieńczony może służyć jako płukanka lub roztwór do przemywań.

Nie zaleca się go podawać małym dzieciom oraz kobietom w ciąży. W zbyt dużych dawkach oraz podawany zbyt długo, np. powyżej 3 tygodni, może wywołać zatrucie.

Medycyna ludowa poleca tymianek jako środek przeciw robaczycom oraz do użytku zewnętrznego w terapii reumatyzmu. W tym drugim przypadku ma to swoje uzasadnienie medyczne, gdyż napar z tymianku podany na skórę lekko ją rozgrzewa i poprawia miejscowo ukrwienie. W Maroku na przykład roztworem olejowym z tymianku leczy się trudno gojące rany.

Zastosowanie w kuchni: Tymianek jako przyprawa wchodzi w skład ziół prowansalskich oraz bouquest garni rodem z Francji oraz jest częstą przyprawą używaną w kuchni włoskiej. Można wzbogacać nim potrawy mięsne, rybne, dania z warzywami oraz zupy, gulasze, a także wszelkie dania duszone. Służy do aromatyzowania octu, oliwy, kiełbasy i herbaty. Warto dodawać go do dań z roślin strączkowych, tłustych mięs, bigosu czy dziczyzny, gdyż zapobiega wzdęciom, kolkom i biegunkom.

Uważa się, że zupa z tymianku i piwa stanowi antidotum na nieśmiałość;).

Moje propozycje na dania z tymiankiem:

1. Jajeczka ziołowe: 4 jajka na twardo, 1 dag masła, 1 łyżka oliwy, sól, pieprz, po 1 łyżce świeżego koperku i tymianku.

Przepołowić ugotowane jajka i wyjąć z nich żółtka. Przełożyć je do miseczki i rozgnieść. Dodać przyprawy i uzupełnić połówki białek. Podawać na ciepło lub na zimno.

2. Bobowy przysmak: 1 kg bobu, 2 ząbki czosnku, sól, 2 łyżki sosu winegret.

Bób gotować we wrzątku około 15 minut. Po ostygnięciu obrać i rozdrobnić czosnek. W miseczce zmieszać sos z czosnkiem, świeżym rozdrobnionym tymiankiem oraz dodać do posolonego bobu.

3. Kurczak po włosku: 1 kurczak, słonina lub masło, 2 łyżeczki suszonego tymianku, 3 ząbki czosnku, 500g pomidorów, natka pietruszki.

Podzielić kurczaka na porcje i posypać je posiekanym tymiankiem i czosnkiem oraz solą i pieprzem. Porcje zanurzyć w maśle lub zawinąć w słoninę i spiąć np. wykałaczką. Obsmażyć na rumiano na oliwie. Przełożyć do naczynia żaroodpornego, umieścić na nich pomidory pokrojone na drobno oraz tymianek. Piec w piekarniku do miękkości. Podawać z ziemniakami i natką pietruszki.

4. Inne dania niebawem na facebookowej stronie bloga. (można wejść na nią bez logowania;)

Zastosowanie w kosmetyce: Główny składnik olejku eterycznego, czyli tymol, wchodzi w skład wielu preparatów odkażających oraz do higieny jamy ustnej i gardła, najczęściej w formie płukanek oraz past do zębów. Tymianek jest używany również w przemyśle perfumeryjnym.

Suszone lub świeże ziele można zaparzyć w gorącej wodzie i stosować jako parówkę odblokowującą pory i oczyszczającą dla cery łojotokowej i tłustej. Nie polecam maseczek z tymianku, gdyż często wywołują one swędzenie i podrażnienia skórne.

Łagodniej działa rozcieńczony  odwar z tymianku jako tonik do twarzy z wypryskami.

Jeśli chcemy pobudzić porost włosów możemy użyć naparu z 10g surowca na 100g wody i wykonać jak wyżej. Należy wcierać w skórę głowy co najmniej 1 raz w tygodniu.

Kąpiele lecznicze: szczególnie skuteczne u osób cierpiących na RZS: Reumatoidalne Zapalenie Stawów – odświeża i poprawia ukrwienie skóry, łagodzi bóle. W tym celu najlepiej napar wlać do wanny z ciepłą wodą i zanurzyć się w niej na 5-10 minut.

Tymianek to świetny dodatek do potraw mięsnych i składnik lekarstw na kaszel. Zbyt duża jego ilość może szkodzić, ale szczypta w kuchni i w lecznictwie bardzo pomaga…
OLYMPUS DIGITAL CAMERA