włosy

Domowe odżywki olejkowe do pielęgnacji włosów…

OLYMPUS DIGITAL CAMERA 

1. Olejek odżywczy do włosów:

6 kropli olejku rozmarynowego,

2 łyżki oleju wiesiołkowego lub innego oleju bazowego (np. oliwy z oliwek lub jojoba).

Składniki wymieszać w naczynku. Nałożyć na mokre włosy wykonując lekki masaż i pozostawić na włosach na 10 minut, po czym spłukać. Umyć włosy. Stosować 1 raz w tygodniu.

Oleje roślinne działają odżywczo. Olejek rozmarynowy – składnik odkażający i poprawiający miejscowo ukrwienie.

2. Olejek ograniczający wydzielanie sebum do włosów:

5 kropli olejku z drzewa sandałowego,

1 łyżeczka oliwy z oliwek lub oleju ze słodkich migdałów.

Składniki wymieszać w naczynku. Masować skórę głowy. Olejek z drzewa sandałowego działa antyseptycznie, ogranicza łojotok i łupież.

3. Olejek przeciwłupieżowy do włosów: 

3 krople olejku z drzewa herbacianego,

1 łyżka oleju kokosowego lub oliwy z oliwek.

Składniki wymieszać ze sobą. Nakładać na skórę głowy i wmasowywać.

Olejek z drzewa herbacianego działa silnie odkażająco- antybakteryjnie i przeciwgrzybiczo.

4. Olejek zapobiegający rozdwajaniu końcówek włosów: 

4 krople olejku cedrowego,

1 łyżka oleju rycynowego.

Składniki wymieszać. Nakładać na mokre lub suche końcówki na 10-15 minut, po czym spłukać. Olejek można także wmasowywać w skórę głowy (na mokro) w celu wzmocnienia cebulek włosowych.

Przy stosowaniu olejków eterycznych należy pamiętać, że mogą one wywołać skórną reakcję alergiczną. Dlatego dobrze jest wykonać uprzednio test skórny.

 

 

Na ratunek włosom i paznokciom… olej rycynowy…

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Olej rycynowy – Ricini Oleum, Castoris Oleum, Palmae Christi Oleum – olej pozyskiwany z nasion rącznika pospolitego. Zawiera w swoim składzie: estry glicerolu z kwasem rycynolowym oraz inne kwasy tłuszczowe w połączeniu z glicerolem, fitosterole oraz witaminę E.  Pozbawia się go toksycznej rycyny przed dopuszczeniem do obrotu. Stosuje się go zewnętrznie na rozmaite problemy dermatologiczne oraz do wewnątrz jako środek przeczyszczający.

Zastosowanie lecznicze: W dawce 1-2 łyżek stołowych na dobę działa przeczyszczająco po 4-7 godzinach.  Nie należy go stosować w zaparciach u małych dzieci, także przy wielu współistniejących chorobach, na przykład: w niedrożności jelit, krwawieniach z odbytu, czy stanach zapalnych jamy brzusznej i wielu innych schorzeniach. Nie zaleca się go w ciąży i okresie karmienia. Spożyty w nadmiarze skutkuje działaniem niepożądanym (wymioty, kolki i inne).

W preparatach do użytku zewnętrznego stanowi rozpuszczalnik, składnik łagodzący, zmiękczający w maściach czy natłuszczający.

Inne zastosowania oleju rycynowego w leczeniu tradycyjnym to: leczenie oparzeń, hemoroidów, zapalenia płuc, reumatyzmu czy urazów, w celu usuwania robaków przewodu pokarmowego oraz bólu głowy (okłady), czy zapaleniu ucha.

Zastosowanie kosmetyczne: Nie od dziś wiadomo, że olej rycynowy stanowi prastary składnik kosmetyczny na problemy dermatologiczne takie jak: sucha skóra (szczególnie na stopach), środek na wypadanie włosów, łupież czy poprawiający wygląd skóry.

W czasach starożytnych używano go w połączeniu z mlekiem i miodem do pielęgnacji włosów.

Ciekawym przepisem była też receptura na spirytus na porost włosów: Spiritus Crinalis Unnae:

Rp.
Resorcini 5,0
Spiritus 90% 150,0
Spiritus Coloniensis 50,0
Olei Ricini 2,0;

Wodę kolońską użytą do tego spirytusu sporządzano wg przepisu:
Olei Lavendulae 0,5
Olei Aurantii Floris (Oleum Neroli) 0,7
Olei Bergamottae
Olei Citri aa 1,0
Spiritus 90% ad 100,0 

Współczesne zastosowanie oleju rycynowego:

1. środek łagodzący, przeciwzapalny na skórę – jako maseczka lub płyn do przemywania skóry,

2. środek wspomagający pielęgnację włosów oraz ochronny przeciw ich wypadaniu (wsmarowywany w skórę głowy pobudza ukrwienie skóry głowy podczas masażu oraz właściwe odżywienie włosa),

3. jako odżywka – nadaje włosom połysk i ładny wygląd lub (na sucho lub mokro, na ich końce lub u nasady),

4. na paznokcie – wmasować go w płytkę paznokciową i skórki (można wymieszać z kilkoma kroplami witaminy E),

5. na brwi – wmasować 1 kroplę oleju rycynowego w brwi, na rzęsy – nałożyć 1 kroplę oleju rycynowego na rzęsy i dokładnie je rozczesać,

6. na odciski – jako środek zmiękczający – dokładnie wymoczyć stopy w ciepłej wodzie z dodatkiem mydła, osuszyć dokładnie ręcznikiem, wmasować kilka kropel oleju rycynowego w twarde miejsca. Czynność powtórzyć przez kilka dni.

7. na łupież – jako środek zmniejszający swędzenie i suchość skóry,

8. do masażu – olej rycynowy może służyć jako baza domowych oliwek do masażu z dodatkiem olejków eterycznych, np. olejku lawendowego, cynamonowego, eukaliptusowego lub goździkowego. Masaż złagodzi dolegliwości bólowe i rozgrzeje masowane miejsce,

9. na spierzchnięte usta – wmasować w usta kilka kropel oleju rycynowego i pozostawić do wchłonięcia. Można też zmieszać go z 1 łyżeczką miodu i pozostawić na skórze jako balsam na spierzchnięte usta.

10. pomocniczo w trądziku – można przemywać płatkiem nasączonym olejem rycynowym miejsca zaognione oraz przesuszone w wyniku zastosowania preparatów silnie wysuszających, ale niezbyt często, gdyż sprzyja powstawaniu zaskórników,

Maseczka jajeczna: 2 żółtka wymieszać z 2 łyżkami oleju rycynowego. Dodać odrobinę wody do mieszaniny. Nałożyć na suche włosy i odczekać 20 minut. Następnie umyć włosy szamponem.

Nie przepadałam za olejem rycynowym, ale ma tyle zastosowań, że muszę go dziś przeprosić… 🙂

Źródła:

http://www.aptekarzpolski.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=348&Itemid=66

E Posz – researchgate.net

http://www.aptekarzpolski.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=1030&Itemid=109

http://www.ema.europa.eu/docs/en_GB/document_library/Herbal_-_HMPC_assessment_report/2015/07/WC500190197.pdf

Polski imbir… czyli o tataraku…

Acorus-calamus

Tatarak zwyczajny –  surowcem leczniczym jest kłącze. Zawiera ono olejek eteryczny bogaty w związki terpenowe oraz garbniki, śluz i substancje zapasowe. Substancje gorzkie pobudzają wydzielanie soków trawiennych, głównie soku żołądkowego, wzmagają apetyt i przyspieszają proces trawienia. Dodatkowo działają rozkurczająco, żółciopędnie oraz uspokajająco. Surowiec może być także stosowany do użytku zewnętrznego jako środek antyseptyczny oraz gojący. Ze względu na  szereg związków,  w tym substancję o nazwie β-azaron, stosowanie tataraku jest ograniczone (halucynogenny, choć aktualnie odmiany w sprzedaży spożyte we właściwych dawkach, są raczej bezpieczne).

Zastosowanie w lecznictwie: Tatarak jest używany głównie w medycynie tradycyjnej.  Należy jednak trzymać się jego ścisłego stosowania.

Napar: 1 łyżkę sproszkowanego kłącza tataraku zalać szklanką gorącej wody i zaparzać pod przykryciem przez 10 minut. Pić na czczo przed posiłkami.

Napar działa pobudzająco na czynności wydzielnicze wątroby i żołądka. Zwiększa apetyt, wzmaga trawienie i chroni przed wzdęciami. Nie podrażnia przy tym żołądka przy współistniejącej chorobie wrzodowej (ba, w tropikach liśćmi tataraku leczy się wrzody oraz trąd).

Naparem można także płukać gardło i jamę ustną. Odkaża (bakterie, grzyby, wirusy) i łagodzi podrażnienia.

Okłady na podrażnione oczy: wykonać napar jak wyżej, zwilżyć nim płatek kosmetyczny lub lepiej gazik jałowy i nałożyć na powieki. Potrzymać kilka minut i zdjąć. Zmniejsza obrzęk i łagodzi podrażnienia wywołane różnymi czynnikami (dzięki garbnikom).

Do dziś pamiętam, jak usłyszałam na wykładach z farmakognozji o uspokajającym działaniu kłącza tataraku. Nasze babki zawijały go w tkaninę i dodawały cukier, następnie dawały dzieciom do ssania. Dzieci się wyciszały… taki tatarakowy smoczek – uspokajacz… nie do końca bezpieczny…

Olejek tatarakowy: miejscowo rozgrzewa i powoduje zmniejszenie reakcji bólowej przy dnie moczanowej oraz reumatyzmie. Bywał stosowany w masażu oraz w kąpielach leczniczych. Zmniejszał swędzenie skóry, działał przeciwzapalnie i odświeżająco.

Indianie jednak się nie bali tataraku i żuli kłącze dla wzmocnienia i pobudzenia aktywności seksualnej:) oraz efektów czy doznań halucynacji… choć potem mocno wymiotowali po nim…

Zastosowanie w kuchni: Posiada charakterystyczny zapach i gorzki smak. Jako wysuszona przyprawa można dodać go do kompotu.

Jako kandyzowany jest używany w cukiernictwie i może zastępować imbir w ciasteczkach. Kuchnia hinduska umieściła go w składzie curry (podlega on jednak odpowiedniej obróbce).

Olejek tatarakowy służy w niektórych krajach do aromatyzowania likierów i napojów alkoholowych.

Świeże liście można dodać do sałatki oraz likierku.

Bardzo spodobał mi się przepis z mojej nowej książki „Z kuchni na talerz”:

Oryginalne czekoladki:

500g kłączy, 2 szklanki cukru, 1 szklanka wody, 2 łyżki soku z cytryny,1 tabliczka gorzkiej czekolady.

Przygotować syrop z wody i cukru. Wlać do niego sok z cytryny. Kłącza umyć, obrać i blanszować. Odcedzić, przepłukać zimną wodą oraz pokroić na plasterki. Wrzucić do syropu i gotować w nim do otrzymania gęstej konsystencji. Ostudzić, wyjąć z syropu i osuszyć. Rozpuścić czekoladę i maczać w niej kawałki kłącza. Ułożyć na folii i pozostawić do ostygnięcia.

Nalewka tatarakowa: (od kolegi z forum winiarzy):

15g kłączy tataraku, 1l winiaku 40%, 100 g miodu jasnego, płynnego

Kłącze tataraku rozdrobnić i zalać winiakiem, ustawić na słonecznym parapecie na 6 tygodni. Po tym czasie zlać i przecedzić, dodać miód i odstawić na 1 miesiąc. Potem przefiltrować po raz drugi, rozlać do butelek i odstawić do piwnicy na 6 miesięcy, żeby nalewka dojrzała.

Zastosowanie w kosmetyce: Tatarak kojarzy mi się przede wszystkim z pielęgnacją skóry głowy. Łagodzi łupież, łojotok oraz wspomaga walkę z wypadaniem włosów. Występuje w szamponach (lekko rozjaśnia, co lubię) i mydłach.

Płyn do wcierania na łupież: wykonać napar jak wyżej i wcierać go w skórę głowy na mokro. Zmniejsza wydzielanie sebum oraz wspomaga zwalczanie łupieżu.

Wchodzi też w skład preparatów odkażających do jamy ustnej, ze względu na działanie przeciwzapalne oraz antybakteryjne.

Olejek tatarakowy znalazł zastosowanie w perfumerii jako składnik zapachowy oraz utrwalający aromat.

Kąpiel tatarakowa: 1-2 krople olejku tatarakowego wlać do wanny z ciepłą wodą. Stosować 1 raz w tygodniu przy zmianach skórnych o charakterze łojotokowym i zapalnym.

Można wykonać z niego okłady na zmiany skórne. W tym celu należy wykonać napar i zwilżyć nim gazę. Nakładać na chorobowo zmienione miejsce.

Tatarak to „polski imbir” – bo: smakuje podobnie w niektórych potrawach, rozgrzewa w formie olejku podczas masażu oraz kocha go kuchnia hinduska… Nasi przodkowie lubili z nim spać w pościeli, aby uniknąć niemiłych żyjątek (pchły, muchy). A my dziś trochę poznaliśmy go z bliska.

 

Dziady, rzepy… czyli o czepliwym łopianie…

lopianŁopian większy, inne nazwy to: rzep, dziad, łopuch. W lecznictwie używa się jego korzenia, choć medycyna ludowa korzysta z wszystkich jego części. W swoim składzie zawiera: laktony seskwiterpenowe, olejek eteryczny, poliacetyleny, związki fenolowe, śluz i inulinę. Jest także źródłem witaminy C i wielu mikroelementów. Działa odkażająco (bakterie, grzyby) oraz przeciwzapalnie. Nasila wydalanie moczu. Poleca się go w schorzeniach skóry zarówno do użytku zewnętrznego jak i wewnętrznego. Owoce i korzeń (sok) polecane są w diecie antynowotworowej.

Zastosowanie w lecznictwie: Sok ze świeżych korzeni: 2 łyżki świeżego obranego startego korzenia wycisnąć przez gazę i pić kilka razy dziennie. Pobudza przemianę materii, zwiększa wydzielanie żółci, soku żołądkowego i trzustkowego. Działa moczopędnie i odtruwająco. Czyści krew i wspomaga leczenie reumatyzmu, trądziku, łojotoku. Wraz z odpowiednim nawodnieniem organizmu skutecznie oczyszcza go z toksyn i wspomaga odchudzanie. Obniża także poziom cukru we krwi.

Sok lub odwar z korzenia łopianu można stosować zewnętrznie na takie schorzenia dermatologiczne jak: łojotok, łuszczyca, trądzik, wypryski.

Odwar: 1 łyżkę surowca zalać 1 szklanką gorącej wody i gotować 20 minut pod przykryciem. Niektóre receptury zalecają go dodatkowo moczyć 3 godziny, w celu lepszej ekstrakcji substancji działających.

Medycyna tradycyjna zaleca picie go w gorączce w formie wywaru najlepiej z nasion. Powoduje wypocenie i zbicie temperatury.

Indianie podawali go swoim żonom przed porodem, aby miały siłę rodzić oraz stosowali zewnętrznie na ukąszenia i ugryzienia.

Zastosowanie w kuchni:  W Polsce rzadko używany. Kuchnia Chin serwuje korzeń i młode liście w sałatkach, zupach. Znajdziecie je także w sklepach pod nazwą „gobo”. W Japonii gotuje się je w osolonej wodzie i podaje na stole. Korzenie zawierają sporo błonnika i działają lekko przeczyszczająco.

Ja osobiście znalazłam korzenie łopianu w sprzedaży wyłącznie w formie marynowanej. Być może za mało o nich wiemy i po prostu nie używamy.

Lepiej używać młodych korzeni, nie są tak zdrewniałe i lepsze w smaku. Można je udusić z innymi warzywami. Młode liście obrabia się termicznie jak szpinak, zaś łodygi marynuje.

Polecane przepisy przez wytrawnych znawców łopianu:

Liście łopianu z imbirem: (z książki „Z łąki na talerz”, którą sprezentował mi mój mąż wczoraj): 500g młodych liści łopianu, posiekany świeży imbir, 1 cebula, 2 ząbki czosnku, olej, sok z cytryny, sól, cukier do smaku.

Młode liście blanszować i pokroić. Na oleju zasmażyć cebulę, czosnek i imbir. Dodać liście łopianu, sok z cytryny i przyprawy. Dusić pod przykryciem. Podać jako jarzynkę do mięsa.

Marynowane łodygi: 1kg młodych łodyg łopianu, 2 szklanki wody, tyle samo octu, przyprawy: ziele angielskie, liść laurowy, gorczyca, kolendra, bazylia, miód oraz sól.

Zagotować wodę z miodem i przyprawami. Dodać ocet. Obrać łodygi i pokroić, wrzucić do zalewy i gotować 3 minuty. Odcedzić i osuszyć. Włożyć do wyparzonych słoików, zalać marynatą i pasteryzować.

Zastosowanie w kosmetyce: Łopian to przede wszystkim roślina kosmetyczna. Można używać jej zaraz po zerwaniu w formie okładów na chorobowo zmienione miejsca, wycisnąć sok lud sporządzić wywar i nacierać nim skórę. Ułatwia gojenie i działa odkażająco. Jeśli wetrzemy go w skórę głowy, zapewnimy sobie więcej włosów na niej oraz pozbędziemy się łupieżu.

Do dziś pamiętam butelkę z szamponem z łopianu w moim domu i jego zapach…Na głowie sporo włosów do dziś wszyscy mamy, może to łopian…?

Łopian działa także przeciwgrzybiczo. W tym wypadku skuteczne są kąpiele z dodatkiem odwaru z korzenia łopianu (najlepiej używać młodych korzeni, mają więcej substancji leczniczych).

Tonik do cery trądzikowej i tłustej: wykonać odwar jak wyżej i przemywać nim twarz 2 do 3 razy dziennie. Skutecznie odkaża i zmniejsza łojotok.

Płukanka wzmacniająca do włosów: Przygotować napar z liści pokrzywy i odwar z korzenia łopianu. Połączyć oba i płukać nimi głowę. Nie tylko wzmacnia cebulki włosowe, ale także ogranicza wydzielanie łoju i łupież.

Lubimy się rzucać dziadami, rzepami –  to takie wspomnienie z dzieciństwa. Niezwykły to chwast – dający radość w zabawie oraz skarbnica lecznicza, kulinarna i kosmetyczna…

Narzeczony pokrzywy… czyli o skrzypie

skrzypSkrzyp polny – nazwy zwyczajowe to koński ogon (powstała od nazwy łacińskiej skrzypu), świńskie orzechy, jodełka i inne. Surowiec stanowi ziele skrzypu. Jest bogaty w substancje takie jak: flawonoidy oraz krzemiany (kwas krzemowy, sole potasu), węglowodany, a także kwasy fenolowe. Skrzyp działa moczopędnie, stąd poleca się go w stanach zapalnych i zakażeniach dróg moczowych, w obrzękach oraz pomocniczo w reumatyzmie. Mówi się przy tym o zdrowej krzemionce, która poprawia stan naszych kości, skóry i jej wytworów:  paznokci, włosów, a także naczyń krwionośnych.

Zastosowanie w lecznictwie: Odwar: 1 – 2 łyżki surowca zalać 1 szklanką gorącej wody i gotować przez 5 minut. Pić w ciągu dnia 3 razy. Odwar ma działanie moczopędne i rozkurczowe. Pomaga w infekcjach nerek, pęcherza, kamicy nerkowej. Efekt może wspomóc podawanie wody do picia.

Odwar można użyć w formie okładu na trudno gojące rany, gdyż ma działanie ściągające oraz łagodzi stany zapalne. Na krwawiące hemoroidy najskuteczniejsze są nasiadówki z odwaru ze skrzypu.

Nalewka ze skrzypu na nadmierną potliwość: 100g świeżego ziela zalać 2 szklankami wódki. Pozostawić w cieple na 2 tygodnie. Nacierać nią suche stopy uprzednio namoczone w wodzie.

Medycyna ludowa poleca jego picie na nadmierne krwawienia menstruacyjne oraz innego typu krwawienia na przykład z nosa. Niegdyś pito go przy gruźlicy.  Regularne jego stosowanie wzmacnia włosy, poprawia strukturę paznokci.

Jest ziołem dedykowanym osobom starszym jako źródło krzemu.

Zastosowanie w kuchni: Skrzyp jest raczej rzadko używany jako dodatek do potraw, głównie ze względu na smak i dużą zawartość ”skrzypiącej” krzemionki. Dla ludów pierwotnych stanowił jednak podstawowe pożywienie.

Herbatki ze skrzypu można pić regularnie. Bardzo duży jego nadmiar w diecie może jedynie pomniejszać ilość witaminy B1 w organizmie.

W kuchni można by zastosować ziele skrzypu jako materiał ścierny do mycia garnków na przykład na biwaku:).

Zastosowanie w kosmetyce: Chyba najbardziej skrzyp utożsamiany jest z działaniem na włosy. Zapobiega ich wypadaniu, wzmacnia ich strukturę oraz zapobiega przetłuszczaniu się. Wchodzi w skład szamponów, odżywek, ampułek do wcierania czy kremów do twarzy. Odwar może służyć jako tonik do cery z nadmiernym łojotokiem.

Płukanka do włosów: 4 łyżki suszonego ziela skrzypu zalać 1 litrem wody i gotować 5 minut. Zaparzyć pod przykryciem i odcedzić. Po ostudzeniu płukać nią włosy po umyciu. Staną się bardziej sztywne.

Skrzyp korzystnie wpływa na cerę – w postaci okładów ściąga pory, zmniejsza łojotok, zmiany zapalne, a od wewnątrz wzmacnia jej wytwory rogowe.

Kąpiele gojące ze skrzypem: wykonać odwar ze szklanki suszonego ziela i wlać do wanny z ciepłą wodą, zanurzyć się w niej na 10 minut. Kąpiel łagodzi wypryski, podrażnienia skórne oraz łojotok.

Kąpiel do stóp: sporządzić odwar jak wyżej. Moczyć w nim nogi 15 minut. Stopy będą się mniej pocić.

Skrzyp kojarzy nam się jednoznacznie z piękną cerą, błyszczącymi włosami jak z reklamy szamponu czy długimi paznokciami. Mnie jednak osobiście najbardziej nasuwa się na myśl zestawienie pewnej urodziwej pary: skrzyp – pokrzywa, które często łączy się ze sobą w preparatach. To taka zeswatana para ziołowa, ale dobrze się czuje ze sobą:)

Salvus znaczy zdrowie…

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Szałwia lekarska – surowcem używanym w lecznictwie jest liść. Zawiera dużo olejku eterycznego, flawonoidy, garbniki, kwasy fenolowe oraz terpeny. Główny składnikiem olejku jest tujon. Szałwię można zarówno pić jak i stosować zewnętrznie. Działa odkażająco, przeciwzapalnie, pobudza wydzielanie soków trawiennych i zmniejsza pocenie. Łagodzi wzdęcia, bóle brzucha, kolki i skurcze jelit, lekkie biegunki, poprawia także wydzielanie żółci. Nie należy jednak stosować jej długotrwale w dużych dawkach, gdyż wykazuje wtedy niekorzystne działanie na organizm, czego skutkiem mogą być na przykład: wymioty, nudności oraz objawy zatrucia tujonem.

Zastosowanie w lecznictwie: Napar z liści szałwii jest skuteczny w zapaleniu bakteryjnym i grzybiczym jamy ustnej i gardła. Działa ściągająco i odkażająco. U kobiet karmiących ogranicza laktację. Pity regularnie nieznacznie obniża poziom cukru we krwi. Medycyna ludowa poleca go na skąpe miesiączki.

Napar: 1 łyżkę surowca zalać gorącą wodą, zaparzyć pod przykryciem. Po odcedzeniu płukać jamę ustną lub gardło 3-4 razy dziennie w razie infekcji, stanu zapalnego czy obrzęku.

Okłady z naparu można zastosować w przypadku: otarć, oparzeń, skaleczeń, zranień, ukąszeń. Poza tym, że działają przeciwbakteryjnie, ułatwiają zagojenie ran i owrzodzeń.

Płyn do podmywań: Użyć w tym celu naparu wykonanego jak wyżej. Jest skuteczny w stanach zapalnych błony śluzowej pochwy oraz grzybicach okolic intymnych.

 W przypadku nadmiernej potliwości można kąpać się w wodzie z dodatkiem naparu oraz  pić go zamiast herbaty. Świeże liście włożone do butów hamują potliwość stóp. Należy je zmienić kilkukrotnie w ciągu dnia. Szałwia jest bardzo skuteczna w zwalczaniu tej dolegliwości, co potwierdza mój mąż. Problem w tym, że jak zaprzestanie się jej stosowania, zanika niestety dość szybko jej efekt.

Herbatka na niestrawność: 1 łyżeczkę surowca zalać gorącą wodą, zaparzyć pod przykryciem. Pić na czczo. Łagodzi wzdęcia, biegunkę, stany zapalne przewodu pokarmowego oraz nieżyty. Mechanizm działania wiąże się z obecnością goryczy, które pobudzają wydzielanie soków trawiennych oraz działaniem rozkurczowym olejku eterycznego. Podana po posiłku może likwidować takie objawy jak; katar, kaszel, obrzęk, stan zapalny. Jest pomocna w astmie, anginie i chorobach zatok. W tym ostatnim przypadku z własnego doświadczenia wiem, że bardzo skuteczne są inhalacje mocnym naparem z liści szałwii.

Zastosowanie w kuchni: Jest rośliną przyprawową. Decyduje o aromacie potraw zarówno w kuchni brytyjskiej jak i włoskiej. Można dodawać do potraw zarówno świeże jak i suszone liście szałwii. Pasują do różnych mięs: wieprzowiny, wołowiny, dziczyzny, baraniny, wędlin, kiełbas, ryb oraz warzyw: fasoli, sałaty oraz serów. Wchodzą w skład potraw narodowych Włoch takich jak wątróbki z szałwią czy saltimbocca – cielęcina. Służy jako aromat do napojów alkoholowych takich jak wermut.

Makaron z ziołami (przepis prosto z Dicomano z naszej podróży po Italii): makaron – dowolny np. spaghetti, 5 łyżek masła, 2 ząbki czosnku, 70 ml wywaru warzywnego, 70 ml białego wina, zioła: po 2 łyżki bazylii, oregano, rozmarynu, szałwii oraz pietruszki (najlepiej świeżo zerwane).

Rozgrzać masło w rondelku, dodać posiekane świeże zioła i zasmażyć je 2 minuty. Dodać wino i bulion warzywny. Ugotować makaron, przełożyć go na patelnię i wymieszać z sosem.

Kule szpinakowe: 100g świeżych liści szpinaku, 1 kostka twarogu, 1-2 ząbki czosnku, sól, pieprz, garść natki pietruszki, szczypiorku i 2 listki szałwii.

Zblanszować liście szpinaku poprzez podgotowanie umytych liści w niewielkiej ilości wody przez 5 minut. Osuszyć je na ręczniku papierowym. Dno kilku filiżanek wyściełać liśćmi. W salaterce wymieszać twaróg z rozdrobnionym czosnkiem, świeżymi ziołami i przyprawami. Małe porcje masy serowej umieścić na szpinakowych liściach i nakryć je nimi. Obciążyć filiżanki na wierzchu jakimś ciężarkiem, na przykład drugą pustą filiżanką i wstawić do lodówki na 1 godzinę. Podawać z tostami lub pitą.

Sałatka z ziemniaków: 500g ziemniaków, suszone pomidory, 5 łyżek majonezu, 5 łyżek jogurtu naturalnego, garść natki pietruszki, sól, pieprz, 4 listki szałwii.

Ziemniaki ugotować do miękkości. Przygotować sos mieszając majonez, jogurt naturalny, świeże zioła pokrojone na drobno, sól, pieprz oraz suszone pomidory podzielone na paseczki. Ziemniaki ostudzić, pokroić na mniejsze kawałki, polać je sosem i wymieszać. Wstawić w chłodne miejsce na pół godziny.

Sałatka pasuje do obiadu lub jako przystawka.

Zastosowanie w kosmetyce: Szałwia od wieków wchodzi w skład preparatów do higieny jamy ustnej takich jak pasty czy płukanki oraz kosmetyków do pielęgnacji włosów. Najbardziej znaną formą są płukanki do włosów. Wzmacniają strukturę włosa, ograniczają potliwość, łojotok oraz łupież. Należy przygotować odwar z 1 łyżki liści szałwii i 1 szklanki wody. Gotować je około 2 godzin, wystudzić i płukać włosy. Jeśli dołożymy do tego 1 łyżkę czarnej herbaty uzyskamy pogłębienie ciemnej barwy włosów.

Maseczka: 2 garście świeżych liści szałwii rozetrzeć w moździerzu na papkę. Nałożyć na twarz na 15 minut, zmyć ciepłą wodą. Maseczka ma właściwości ściągające i odkażające. Polecam dla osób cierpiących na trądzik, nadmierną potliwość czy ze skłonnością do wyprysków.

Tonik: wykonać napar jak wyżej. Zamoczyć w nim wacik kosmetyczny i przemywać twarz kilka razy dziennie. Tonik odkaża, oczyszcza oraz działa ściągająco. Wielokrotnie wykonywałam go jako licealistka, która chciała uniknąć wyprysków w okresie dojrzewania:)

Olejek szałwiowy stosuje się w aromaterapii, przemyśle perfumeryjnym oraz w produktach leczniczych.

W Grecji używana była na ukąszenia węży, w Polsce w średniowieczu – na padaczkę, przeziębienie i brudne zęby, we Włoszech – na ciężki brzuch… Szałwia miała i ma obecnie wiele zastosowań leczniczych, kulinarnych i kosmetycznych. Niewątpliwie jej łacińska nazwa salvus, co znaczy zdrowie, jest aktualna od starożytności do dziś.

Ja też bardzo lubię szałwię w kuchni, w apteczce i w łazience…

Kilka słów o pokrzywie

pokrzywa

O pokrzywie wiemy już wiele- jest znakomitym surowcem witaminowym (zawiera witaminę C, B, K, kwas foliowy, karotenoidy) i mineralnym(krzem, magnez, potas, wapń). Napary z pokrzywy wzmacniają cebulki włosowe, zmniejszają łojotok i pocenie, co jest cenne zwłaszcza w takie upalne dni jak dzisiaj. Jest pomocna przy niedokrwistości, zwiększa bowiem poziom hemoglobiny. Działa słabo moczopędnie i obniża poziom cukru we krwi. Korzystnie wpływa na układ trawienny.

Zastosowanie w kuchni: liście pokrzywy można gotować na parze, podsmażać lub robić sałatki. Liście należy zbierać w gumowych rękawicach. Ciekawe przepisy:

Pokrzywowe chipsy z bazylią i truskawkami: składniki: młode liście pokrzywy, olej, truskawki, liście bazylii, curry, sól, sos balsamiczny. Liście pokrzywy smażymy na głębokim oleju, dodajemy przyprawy(można dla smaku dodać chilli), następnie truskawki i bazylię, które polewamy sosem balsamicznym.

Sałatka z pokrzywy: makaron, wędlina, cebulka, pieczarki. olej, pokrzywa, przyprawy, kukurydza. Makaron ugotować, poddusić pieczarki, wędlinę, cebulkę razem na oleju i dodać przyprawy wg gustu i smaku. Dodać świeże liście pokrzywy i jest sałatka:)

Zastosowanie w lecznictwie: Herbatka oczyszczająca: 2 łyżki pokrzywy zalać pół szklanki wrzątku, 10 min parzyć pod przykryciem i odcedzić. Pić 3 razy dziennie. Można także wyciskać sok ze świeżych liści, skropić cytryną i pić.

Zastosowanie w kosmetyce: Płukanka do włosów:  liście pokrzywy zalać wrzątkiem i zaparzyć, po wystudzeniu płukać włosy(niestety nie dla blondynek, bo barwi włosy trochę na zielono). Napar działa wzmacniająco i poprawia kondycję włosów.